Heei!
Jak pisałam, tak też się stało - rozdział pojawił się wieczorem ^^ Przyjemność sprawiło mi, sprawdzenie go! :D Już nie mogę doczekać się dalszej pracy.
I tak jakby, komentarz ode mnie: Ojejku, jak skończy się sytuacja, która wydarzyła się w tym rozdziale?! D:
 |
| Sexy JongUp dla Was. |
Autor: PKLAUDKAA
Gatunek: wieloczęściowy
Ilość słów: 1 459
Ostrzeżenia: brak
Beta: Wajlet ❀
Rozdział 6
Tamtej nocy Zelo został ze mną. Oglądaliśmy filmy, śmialiśmy się,
przytulaliśmy, całowaliśmy, a nawet tańczyliśmy. Uczył mnie jak tańczyć zupełnie tak jak on. Nie było to łatwe, jednak można powiedzieć, że dawałam radę. Gdy się obudziłam, poczułam, jak ciepło rozchodzi się po moim ciele. Patrząc, na
jego śliczną twarz, chude, lecz wyrzeźbione ramiona, pomyślałam, że zawsze, chciałabym się tak budzić. Spał słodko, bardzo słodko. Polizałam czubek
mojego wskazującego palca i bez zastanowienia włożyłam do ucha śpiącego
księcia.
- Aaaa - usłyszałam niezadowolenie chłopaka - co jest z Tobą nie tak? Zwariowałaś? - zapytał oburzony, robiąc obrażoną minę.
- No już. Nie obrażaj się - powiedziałam całując go w czoło. Chłopak
wykorzystał sytuację, przewrócił mnie na plecy i zaczął łaskotać.
- Masz łaskotki? - zapytał szyderczo. Łaskotał mnie w żebra, na co
odpowiadałam nieopanowanym śmiechem.
- Poczekaj. Poczekaj. Musimy już
wstawać - oznajmiłam ledwo co łapiąc oddech .
- Czemu?! - zapytał chłopak robiąc minę zbitego pieska.
- Musze jechać na zdjęcie gipsu - wstałam, wyrywając się z mocnego
uścisku Zelo.
- Pojechać z Tobą? - zaoferował.
- Nie, dzięki. Ty musisz iść na próbę - przypomniałam chłopakowi z
miną nadopiekuńczej matki, wysyłającej
dziecko do szkoły.
- Racja, racja - pokiwał zabawnie głową.
- Ale najpierw, idę zrobić nam śniadanie - wyskoczył z łóżka i pobiegł w
stronę kuchni.
- Może zjemy śniadanie na mieście? - zapytałam, ponieważ wiedziałam, że w
mojej lodówce chłopak nie znajdzie nic, oprócz wody, kremu do twarzy i chyba
to wszystko. Ubraliśmy się i wyszliśmy na śniadanie.
Postanowiliśmy zjeść w francuskiej kawiarence, niedaleko mojego
mieszkania. Ja zamówiłam kawę i croissant’a na słono, natomiast mój towarzysz zamówił to samo, tylko, że na słodko.
- Dzisiaj idziemy z chłopakami na bankiet. Pójdziesz z nami? - zapytał
Zelo chrupiąc swojego rogalika.
- No nie wiem - odpowiedziałam niepewnie. - Nie mam się pewnie w co ubrać. Na takim bankiecie trzeba wyglądać elegancko.
- O to się nie martw - powiedział z lekkim, podejrzanym uśmieszkiem na
twarzy.
- Nie - powiedziałam, domyślając się co kombinuje. - Nie oppa, nie ma opcji, bym poszła - zaprzeczałam, chociaż chłopak nie powiedział wprost, co zamierza.
- Spokojnie. Nawet nie wiesz co planuję - uśmiech nie schodził z jego
twarzy.
- Ale Zelo... - przerwał mi dzwonek mojego telefonu. Był to lekarz,
który przypomniał mi, że własnie w tej chwili mam pojawić się u niego w gabinecie, na
zdjęcie gipsu. W tym czasie chłopak przyglądał mi się uważnie i zapisywał coś w swoim telefonie.
- Musze już iść - oznajmiłam.
- Dobrze, dobrze. Idź już. Zadzwonię do Ciebie, tak około za godzinę -
wstał i na pożegnanie pocałował mnie w czoło.
- Pa - powiedziałam śpiesząc się do samochodu
- Tylko nic nie kombinuj, dobra? - niestety odpowiedzi nie usłyszałam,
ponieważ musiałam już ruszyć w drogę.
U lekarza, jak to u niego - długa kolejka. Podstawowe pytania, badania. Wreszcie uwolnienie mnie z mojej męki, jaką był gips. Kiedy
pielęgniarka zdejmowała mi go, poczułam dziwne uczucie lekkości w mojej
prawej dłoni. Nie była już tak odczuwalnie ciężka, jak z gipsem. Lekarz
uświadomił mi, że nadal muszę uważać, aby nie nadwyrężyć kości lub mięśni. Zaraz
po wyjsciu od lekarza, wsiadłam do samochodu. Jakim cudownym uczuciem jest (dla
innym może wydawać się to dziwne) położenie lewej i prawej dłoni na kierownicy
samochodu. Sama nawet nie wiem czemu, ale miałam ogromną ochotę na kawę.
Pojechałam do kawiarni i zamówiłam ulubione latte. Kiedy czekałam na najlepszy
napój świata, poczułam w kieszeni wibracje mojego telefonu. Byłam przekonana ze
to Zelo, jednak się myliłam.
- Cześć D. - usłyszałam głos YoungJae
- Cześć Jaesiu, co u Ciebie? - zapytałam mile zaskoczona.
- Dobrze. A u Ciebie? Jak ręka?
- Lepiej. Miło jest czuć lekkość naturalnej, zdrowej dłoni - uśmiechnęłam
się sama do siebie.
- Wiesz - słychać było jakieś szumy, krzyki, rozmowy - chłopacy Cię
pozdrawiają - dodał.
- Dzięki - znowu uśmiechnęłam się sama do siebie, coraz częściej mi się to zdarzało, zupełnie nie kontrolując tego.
- Jesteśmy na zakupach - kontynuował - a raczej na nie jedziemy. - Musimy kupić coś na ten dzisiejszy bankiet.
- Jasne, jasne - odpowiedziałam trzymając telefon uciskany miedzy moim
uchem i ramieniem. Musiałam odebrać i zapłacić za kawę.
- Może chciałabyś pojechać do naszego domu. Uppie siedzi tam zupełnie
sam, podobno źle się czuje.
- Pewnie. A co go boli? - zapytałam, ponieważ chciałam się dowiedzieć, jak mu pomóc, jakie lekarstwa kupić.
- Mówi, że boli go głowa. Prześpi się i przestanie. Jednak my sie troche
martwimy.
- Już tam jadę - odpowiedziałam i rozłączyłam się.
Po drodze do chorego przyjaciela wstąpiłam do sklepu. Kupiłam różne
rzeczy, które mogą przydać się choremu. Kiedy byłam przed bramą do willi,
musiałam chwilę poczekać, aż strażnik otworzy mi ją. Nadal trochę trudno jest
mi się przyzwyczaić do tego, że aby odwiedzić przyjaciela, muszę czekać na
zgodę strażnika. Zaparkowałam przed drzwiami i wysiadłam z samochodu. Drzwi
domu otworzyłam mi Marta. Była to bardzo miła, starsza pani, która opiekowała
się domem i chyba trochę chłopakami. Przywitałam się i od razu zapytałam o
chorego. Powiedziała, że siedzi w sali kinowej i ogląda filmy. Tak. Chłopacy
mieli w swoim domu salę kinową. Było to dosyć duże pomieszczenie, w którym był wielki ekran LCD i kilka foteli, nie wspominając o
bardzo dobrym nagłośnieniu. Zaniosłam zakupy do kuchni i skierowałam się w
stronę sali. Niestety, nie zastałam tam JongUp'a. Pomyslałam, że w takim razie
może być w swoim pokoju. Tam teżposzłam. Kiedy otworzyłam drzwi ukazał mi się
troche dziwny obraz. Otóż Uppie siedział na fotelu przed telewizorem, jednak
przyglądał się niebieskiemu obrazowi.
- Co robisz? - zapytałam. - Film się chyba już skończył - dodałam nie ukrywając zdziwienia.
Chłopak
spojrzał leniwie w moją stronę i powrócił do swojego zajęcia.
- Uppie, film się już skończył - podeszłam do pilota od telewizora, aby go
wyłączyć.
- Ej! Zostaw! Bardzo lubię oglądać National Geografic - powiedział
zabierając mi pilot. - Zwłaszcza głębię oceanu. Kolor wody mnie uspokaja - uśmiechnął się
rozmarzony i powrócił do oglądania... niczego.
- Uppie, co ty gadasz?! - zaczęłam się naprawdę bać, co on wygaduje?
Jednak on nawet nie zwrócił na mnie uwagi.
- Uppie! - powtórzyłam i złapałam go za policzki, odwracając w swoja
stronę.
- O nie! Znam to spojrzenie - pomyślałam przerażona. - Uppie, przecież Ty jesteś całkowicie najarany! - krzyknęłam jakby sama
do siebie.
Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Czemu?! A co ważniejsze, jak długo?
Nie znałam JoungUp'a zbyt długo, jednak nigdy nie przypuszczałabym, że akurat
on. Wiedziałam, że to co zaraz zrobię może być nie zbyt przyjemne dla chłopaka,
jednak nie miałam wyboru. Jeśli mam mu pomóc w ten sposób. Szybko i gwałtownie
objęłam dłońmi kark chłopaka i jak małego szczeniaka zaprowadziłam do łazienki
pod kran. Ustawiłam zimną, a wręcz lodowatą wodę i po chwili usłyszałam
delikatny syk chłopaka. Nie jest to przyjemne uczucie, kiedy na twój kark leje
się duża strużka lodowatej wody, prawda?
- Co Ty robisz? - zapytał oburzony chłopak. Widać jednak było, że
oprzytomniał.
- Co ja robię? - zapytałam równie zła. - Co ty robisz? Co na to powiedzą chłopacy? - dodałam lekko podnosząc ton
głosu. Jongup patrzył na mnie oprzytomniałym i przerażonym wzrokiem, jednak jego
źrenice wciąż były z lekko powiększone.
- Klaudia chyba nie…- zaczął nie pewnie
- Myślisz, że jak Bang się dowie to co? Zapali z Tobą bongo w pokoju? - przerwałam zdenerwowana. - Który to już raz? - dodałam za chwilę, wyrównując mój oddech.
- Pierwszy, przysięgam - odpowiedział chłopak patrząc mi prosto w oczy.
- Pierwszy i ostatni - odpowiedziałam stanowczo. - A teraz idź i weź zimny prysznic, przecież nie mogą zobaczyć Cię w
takim stanie. Ja pójdę zrobić Ci kawę - dodałam wychodząc z pokoju.
Chłopak
posłusznie skierował się w stronę łazienki, ja też zresztą opuściałam
pomieszczenie. Ustawiłam się zaraz blisko drzwi i gdy tylko usłyszałam jak
zamek w łazience przekręca się, postanowiłam sprawdzić pokój JongUp'a. Chciałam
mu wierzyć, że to pierwszy raz, naprawdę. Jednak moje doświadczenie podpowiadało mi, abym się upewniła. Przeszukałam szybko pokój przyjaciela, czułam się przy tym naprawdę okropnie. Tłumaczyłam sobie, że to dla jego dobra. Jaką ulgę poczułam, gdy nic nie znalazłam. Zanim chłopak wyszedł z łazienki, szybko
udałam się do kuchni zrobić wcześniej obiecaną kawę.
- Klaudia - usłyszałam głos za moimi plecami. -Proszę, obiecaj, że nic im nie powiesz - usłyszałam w głosie chłopaka strach i niepewność. - Ja już nie będę, proszę nie mów im.
Gdy się odwróciłam zobaczyłam w
oczach Uppie'go łzy. Tak bardzo mi kogoś przypominał, jakby nagle to powróciło,
a wszystkie wspomnienie i uczucia obudziły się na nowo. Podeszłam do chłopaka i
przytuliłam go do siebie
- Nic nie powiem. Już dobrze, nic im nie powiem - powtarzałam - czego nam nie powiesz? - zapytał najwyraźniej zdziwiony ową sytuacją
DaeHyun, który pojawił się wraz z innymi członkami zespołu w kuchni.
